Kitap hakkında: yıl / “Durgunluk” olgusu anlaşılmadan anlaşılamaz Sovyet tarihinin ondan önceki döneminin ne olduğu, ideoloji alanında istikrar talebi, bazı yetkili gruplarının "Stalin'in büyüklüğünün" tanınmasına geri dönerek onu güçlendirme arzusu ile ideolojinin yeniden başlaması arasında dengelendi. siyasi baskı uygulaması ve diğer yetkili gruplarının elde edilen özgürlükleri pekiştirme ve büyük ilerlemeler olmaksızın hala “gerçek Leninizme” giden yolu arama niyetleri. Bu, diktatörlükten giderek daha çoğulcu bir toplum modeline, NEP'çilerin, Troçkistlerin ve Stalinistlerin olmadığı ütopik bir “yeni NEP”e doğru temkinli bir hareket anlamına geliyordu. Bununla birlikte, aparatçiklerin çoğunluğu sadece istikrar istiyordu; sessiz çalışma, üstlerinin nazik muamelesi, modern dilde garantili bir "sosyal paket", medyada rahatsız edici haberlerin olmaması, öngörülebilir bir dış politika. Terörün ve tasfiyelerin olmadığı, yalnızca işten çıkarma tehdidinin, “seyahat yasakları” listesine dahil edilmenin veya yayın yasağının uygulandığı böyle bir ortam. Diğer bir soru da, böylesi bir kültürel homojenliğin ancak terör ve tasfiye koşullarında büyüyen nesiller arasında mümkün olduğudur. Yirmi yıllık bir “durgunluk”tan sonra, 1960'lar ve 1970'lerin propaganda bölümünün üç eski başkanı ve daha sonra da üyeleri. Politbüro - Ligaçev, Medvedev ve Yakovlev doğal olarak "istikrarı" aştılar ve yeni reformlara ve bürokrasinin her düzeydeki personelinin güncellenmesine duyulan ihtiyacın farkına vardılar. Ancak en ciddi yanılgılarından biri, Sovyet propagandasının "havucunun" KGB'nin "sopası" olmadan toplumu kendi başına (yeniden) oluşturabileceğine dair katı inançlarıydı. Neyse ki bunun o kadar da geç olmadığını anladılar. Ve öğrendikten sonra geri dönmediler.